tag:blogger.com,1999:blog-1933445586940029945.post8851475808833931249..comments2023-10-31T21:31:18.060+03:30Comments on زنده باد ایران آزاد: مگر می شود كه تو بالای چوبۀ دار ایستاده باشی و من خرد نشوم؟Iranutopiahttp://www.blogger.com/profile/01825216719574351113noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-1933445586940029945.post-47991437950328148412013-12-23T21:15:10.501+03:302013-12-23T21:15:10.501+03:30سارا، باورم نمی شود این روزها را، كاش آرام صدایم م...سارا، باورم نمی شود این روزها را، كاش آرام صدایم می زدی و چشمم را باز می كردم می آمدم جلوی دریچه و حرف می زدیم باهم، كاش برایم بخوانی دوباره تمام سرودهای این دیار را، من اینجام و قلبم جا مانده، جائی میان آن دیوارها و راهروها، جائی میان آن پلۀ آخر، آن طناب كه دیشب گردنت را در میان گرفته بود، من اینجام و قلبم آنجا جا مانده است، حالا ، حالا كه رها شدهای از آن بند، از آن دیوارها، از آن همه تكرار، بخوان برایم، همان قسمتش را كه دوست داشتم و بغض می كردم با آن، بخوان: “نگو بزرگ شدم، نگو كه سخته، نگو گریه دیگه به من نمیاد، بیا دستامو بگیر، نوازشم كن، دلم آغوش بی دغدغه می خواد” بیدار كه شوم این كابوس رفته است، تو هستی و صدایت آرام می پیچد توی راهروIranutopiahttps://www.blogger.com/profile/01825216719574351113noreply@blogger.com